روش تفسیری سورآبادی در تفسیر التفاسیر

چکیده ابوبکر عتیق بن محمد سورابانی یا سوریانی معروف به سورآبادی از مفسرین فرقه کرامیه در قرن پنجم است. صاحب کتاب تفسیری است، تفسیر خود را در حدود سال 480 هجری، تصنیف کرده است. اهمیت این تفسیر بیش از هر چیزی، از جنبه گویش و لهجه مفسر است، زیرا: «نثر این کتاب، ازجمله نثرهای پارسی و پر از اصطلاحات و لغات و ترجمه تحت الفظی عبارات و ترکیب قرآن به زبان پارسی دری است.» مفسر در این تفسیر با استمداد از مناهج مختلف به تفسیر قرآن کریم پرداخته است که از میان روشهای تفسیری وی، روش روایی- نقلی از نمود بیشتری برخوردار است، وی علاوه بر روش روایی از روش اجتهادی نیز، بهره جسته است. علاوه براین، عتیق بن محمد، گاهی برای روشن شدن واژه یا جمله ای از قرآن، معنای لغوی آن را بازگو می کند. منبع عمده وی در نقل مفهوم واژگان قرآن کریم، کتاب لغت ابن درید، موسوم به «الجمهره اللغه» است. در این پژوهش ابتدا به شرحی کوتاه از زندگی نامه سورآبادی و سپس به بررسی روش تفسیری وی، خواهیم پرداخت. روش تحقیق در این مقاله توصیفی با استناد به منابع کتابخانه­ای است.